oil on linen 150×300 cm, 2021-2022
De E.T. die ik als model heb gekozen is een speelgoedpoppetje dat ik heb gevonden op een populaire markt in Buenos Aires. Het is een object gemaakt van erg goedkoop plastic, en klein in formaat, maar het behoudt al zijn visuele kracht als het wordt vergroot. Het is een iconisch figuur in de wereld van de cinema en wordt gepresenteerd op het plein voor Rotterdam Centraal, een station van internationaal belang. De futuristische sfeer van de architectuur van Rotterdam Centraal maakt het de perfecte omgeving voor een gigantische sculptuur die daar geschilderd zal worden, maar omdat het fictie is zal het eerder lijken op bijvoorbeeld “Pokémon Go”, een vorm van AR (augmented reality). Een echt object in een echte omgeving, geschilderd op een hyperrealistische manier.
This project is made possible by Makersloket/ Droom en Daad / Rotterdam
Waar te beginnen, met hierover iets te zeggen, dat is al net zo onmogelijk als stoppen ernaar te kijken. Even los van de indrukwekkende ambachtelijke kwaliteit, en dan heb ik het niet over de oliebollen, die ook erg goed zijn anders sta je daar geen dertig jaar met je prachtig geschilderde kraam, maar over bijvoorbeeld dat hemelsblauw tussen die takken linksboven, die fietsenbrij rechtsonder, met een Rembrandteske toets meesterlijk gesuggereerd. Nee, dan heb ik het over de tuinkabouter uit Collars achtertuin die hier reusachtig boven alles en iedereen uittorent en over het gedachtenexperiment dat dit schilderij onherroepelijk uitlokt, namelijk dat dit beeld hier daadwerkelijk staat en definitief de plaats heeft ingenomen van McCarthys Buttplug. In zekere zin staat het er nu natuurlijk al maar stel het eens echt voor: die ontmythologiseerde tuinkabouter, die van oudsher over hele gemeenschappen waakt en met het verstrijken van de tijd is getransformeerd tot ultiem kitschobject, dat hier als nieuw iconisch beeld de kritische iconografie van McCarthy vervangt en deze letterlijk en figuurlijk overstijgt. Het zou me niet verbazen als dit werk achteraf als een van de eerste postcovid werken zal worden beschouwd, met dat aura van kwetsbaarheid, van breekbaarheid, met dat verlangen dat het oproept om het te willen aanraken. Ik kijk nog eens naar die lucht, die is verschoten naar helsblauw, de oliebollen smaken er niet minder om.
Berrie Vugts
In the middle of 2018 while riding my bike through Rotterdam, I saw the image of a guy standing and dressed in black, with glasses and two packages of family-size toilet paper hanging from his arms. Just then, three words in Dutch were hovering in my head that together sound absurd: “Gewoon, Gezellig, Surrealistisch”. And the joke came, a short story and then a possible “method” (thinking of Dalí) to create images from these three words. In April 2019 and in an attempt to represent that image, I went around the city with the toilet packages in search of the real situation of what I had seen. In February 2020 I started painting this small format panel. By March the pandemic came, and among the first news it jumped out that toilet paper was running out in the world, becoming the star product of Covid-19. There were not many explanations of the subject, neither had my digital image obtained and the painting started and based on this photograph. Mine had nothing to do with the FOMO (fear of missing out) or the “mass hysteria” effect that was being talked about at that time. It was then that I decided to stop painting and leave the image “ruminating”. Today I finished the painting. 31-12-2021
ENRIQUE COLLAR 